Sunday, February 19, 2012

Feb Fair 2012




Pumunta ako ng LB para ayusin ang clearance ko. Ang tagal na rin simula nang magtapos ako pero hindi ko pa rin makuha ang diploma ko dahil hindi pa ako cleared. Kaya dahil naisip ko na panahon na para makuha ang diploma ko ginawan ko na ng paraan para ma-clear na ako.

Siyempre, nakatiming na feb fair ako pupunta para masaya. Maganda ang fair sa UPLB, may perya, may banda, maraming pagkain at kung anu-ano na pwedeng mabili. Pero hindi yan ang gusto ko puntahan sa  fair. Tuwing feb fair may tinatawag na “cosplay day” ang org ko, ang UP SOMA Soshiki, kung san nagcocosplay ang mga miyembro at paparada palibot ng fair. Simpleng tradisyon na napakasaya. Ang tagal na rin nang huli akong tumuntong sa LB nang nakacosplay. Matagal na rin na hindi ako nagcocosplay.

Siyempre may listahan ako. Ayoko naman na isa lang gagawin ko samantalang minsan-minsan lang ako makabalik ng eLBi. Kaya eto ang mga kelangan ko gawin:
  1. Ayusin ang clearance at iba pang papeles
  2. Magcosplay ng Conchita
  3. Makabonding ang mga kaibigan ko
  4. Makilala ang mga bagong miyembro ng SOMA

Natutuwa akong sabihin na nagawa ko naman ang lahat ng yan.

Feb Fair/Cosplay day

Noong nakaraan na taon lang nagkaroon ng perya sa UPLB feb fair. Ang daya di ba? Samantalang ang napala lang naming dati ay brownout. Pero ok lang, hindi man ako nakapunta nung nakaraang taon ngayon ay nakabawi na ako.

Sa totoo lang takot ako sa mga rides. Sa EK nga hindi ako makasakay sa mga rides dun dahil sa takot. Ayoko nang hinahagis-hagis ako, ayoko nang nahuhulog at higit sa lahat ayoko ng nahihilo. Kaya alam ko na hindi ako magandang kasama pag pupunta ng Star City o Enchanted Kingdom. Masaya naman ako sa pagiging KJ, kesa naman mamatay di ba? Kung natatakot ako sa EK pano pa kaya sa perya rides? Dinig na dinig ko yung bakal na parang may pumipitiik sa bawat ikot nung ride. Parang masisira na lang yun bigla. Pinakakinakatakot ko ay baka biglang ma-Final Destination pa kami.

Kaya eto kami at ng mga kaibigan ko habang nag-iisip kung san pupunta




Oo nga pala, nakita ko rin ang mga batang miyembro ng SOMA. Ang cute nila sa mga cosplay nila at naaaliw lang talaga ako. Sa org house rin ako nakitulog ng gabing iyon. Buti na lang may mapupuntahan pa rin ako kahit na matagal na akong wala sa LB. :3

Magcocosplay sana ako kaso maulan at maputik sa Freedom Park. Kaya ayun hindi na lang. Sayang talaga.  


Bonding...


Kinabukasan, kanya-kanya naming ginawa ang mga kelangan naming gawin. May pumasok sa klase, may mga naglakad ng papel at iba pa. Kumain rin kami ngayon dun sa restaurant na gusto ko talagang kainan. Nakalimutan ko yung pangalan (Auntie Pearl’s )pero grabe ang sarap ng pagkain dun.

Nagphotoshoot kami pagdating ng hapon. Maulan pa rin kaya sa loob lang kami kumuha ng larawan. Hindi na talaga kami gusto paglakarin sa feb fair ng ulan na ito. Nananadya na nga ata eh.
Pagkatapos nun ay karaoke. Masaya magkaraoke kasama ang mga kaibigan. Kahit na hindi ganun kaganda ang pagkanta masaya pa rin. Nakakalimutan ko sandali lahat ng mga iniisip ko. Nakakatanggal talaga ng stress ang pagkakaroke para sa kin.

Eto ang ilan sa aming mga pagwawala: Video 1: JamesVideo 2: Kana and James duetJibun wooo




Hay...


alam ko... talagang nakakapagod...


Natapos ko naman agad ang buong proseso ng pagcclear at pagkuha ng diploma. May natutunan pa nga ako na bagong kanta. Ang buong akala ko kasi “UP Naming Mahal” lang ang kelangan kong kantahin. Handa naman akong kantahin ang kanta nay un at matagal ko nang saulado iyon. Nagulat lang talaga ako na may ISA PANG kanta na DAPAT kantahin. “Sulong CAS”. Hindi ko alam kung san galing, pano sumulpot, at sinong nakaisip na irequire siya. Hindi ko talaga alam ang kanta. Ngayon ko lang narinig ang kantang iyon... pero dahil gusto ko na matapos ang lahat at marami pa akong mas masasayang gagawin... sinaulo ko ang awitin na iyon. Sa loob ng isang oras. Malamang narindi na ang kasama ko sa kakanta ko nun pero kelangan ko maLSS sa kantang iyon para tumugtog siya ng tumugtog sa utak ko.

Nakanta ko naman. Kaya nakapagpatuloy ako sa aking paglalakad ng papel.

Matapos ko makuha ang clearance ko nalaman ko na makukuha ko na rin ang diploma ko sa oras rin na iyon. Astig. :D Kaya onting hintay lang at nakuha ko na rin ang diploma ko.

naghihintay lang ng diploma

sobrang bagot kung anu-ano na lang ang pinipicturan ko eh XD


--------------

Masayang bumalik sa LB kahit na sobrang nagtaas ang pamasahe at marami na akong hindi kilala. Hindi na ito ang “LB ko”. Wala na ang mga teacher, instructor, classmate, tindera at mga lugar na alam ko. Napalitan na sila ng mga bagong mukha at bagong tindahan. Ang mga alal-ala na ginawa ko sa lugar na ito ay hindi na rin ganoon ka-linaw.

Ngunit kahit na ganoon, parang nanumbalik sa kin ang mga nagdaan na panahon nang bumalik ako nitong mga nakaraan na araw. Kasama ko kasi muli ang ilan sa mga tao na nagbigay kulay sa aking pananatili sa LB noon. Naglakad kami muli sa parehong kalsada na nilalakad namin noon papuntang klase. Parang normal na araw lang noong estudyante pa ako. Kaya kahit sandal parang walang pinagbago ang LB... parang naging “LB ko” uli ang lugar.

Ang saya... sana mangyari uli ito...

------
eto pang ibang mga larawan na kinuha ko  ^_______________^





Sunday, February 5, 2012

Deal with it




There are so many things I want to do in life but I don’t really include “travelling” in that list. I don’t mind that I can’t go to many places or try new things. I feel like I have so many things that I can do here in front of the laptop that there is no need for me to move.

But new places can be exciting as well and if an opportunity opens up why should I decline it?

But along with that excitement anxiety ensues. I don’t even know why. I thought I am so used to being alone that I can handle wherever life toss me. But I was wrong. Whenever I get to think clearly by myself those fears resurfaces. Those questions and uncertainties would go haunting me just before the moment when I close my eyes and drift into my dreams. I don’t like it either but I can’t help it. During those idle times are my weakest.

What do I think about?

I think about the things I don’t know. For me it’s as dangerous as swimming in waters you don’t know how deep. I fear that I might not be able to do the right thing at once since it’s all fairly new. The first step is always the scariest; it’s the part that I really hate. I know how I struggle at everything when I’m starting so I often wish I could just skip that part. But unfortunately I can’t so I have to deal with it.

And because I don’t know a lot about something I am bound to mess up. I don’t like messing up especially when my life is at stake or when people are counting on me. It’s something that bothers me to no end. Now I know why comfort zones are named as such.

Yes, in short, I don’t like leaving my comfort zone.

But you know what, no matter how much I whine about this to myself I would still wake up the next morning and try it anyway. It’s something I know I would do. I know there would be a little voice inside me saying “If your heart beats like that, then it is an adventure.”

Adventures. I like adventures. Then I would smile again and all those fears would subside and hide beneath my subconscious. It’s a new morning again. Those musings I had done the night before are now all in the past.

So in the end no matter how I much I tell myself that I’m scared, I would still reject it all and just go on with it. That is one annoying part of me but also the part of me that keeps me going. I would not be able to be in half of the places I’ve been. Hey, they aren’t that many but for someone who dislikes new places and travelling that’s already a big achievement.

So I know today’s rant is incoherent again and I’m just pouring out ideas that I obviously didn’t proofread... and I know that it may be insignificant to your life but this is quite important to me. I may have to read this again in the near future just to remind me how troublesome everything was for me in the beginning. I might read this after a year and just laugh at myself for being this worried... but that’s me and this is my blog... so... deal with it XP

“Onwards to our next adventure!”